Welkom! Ben jij ook een moeder van een vroeggeboren kindje? Dan ben ik hier voor jou! Ik ben Ellen Venema, moeder van dochter Ivy en ik ben de community vroeggeboorte gestart voor vrouwen die, net als ik, een vroeggeboorte hebben ervaren.
Met 27 weken zwangerschap beviel ik in m’n eentje op Mallorca van mijn dochter. Een onzekere, heftige en emotionele tijd. Mijn gevoel heeft zich daar zo sterk ontwikkeld dat ik doorkreeg dat wij vrouwen een bijzondere gave hebben. Een intuïtie, een oermoeder-gevoel.
Ik deel mijn eigen ervaring omdat ik weet dat ook jij deze ontwikkeling door kunt maken (of doormaakt). Ik wil voor jou dat ook jij stopt met twijfelen, dat je je eigen wijsheid gaat horen en ernaar gaat handelen. Het heeft mijn leven positief veranderd en dat gun ik jou ook.
Mijn verhaal
Met zes maanden zwangerschap ging ik samen met een vriendin een paar dagen naar Mallorca om te ontspannen. Er was veel gebeurd in mijn leven en ik was toe aan een ontspannen midweek. Het liep allemaal anders: Zeer onverwachts braken mijn vliezen. Mijn dochtertje kwam met 27 weken op 1-5-2015 op de Spaanse wereld. Ze woog 900 gram. Ik mocht haar even zien. Daarna werd ze direct weggehaald. Daar lag ik dan. Niet wetende hoe het met haar was. Hoe nu verder? Wat een nachtmerrie!
In plaats van een roze wolk begon een periode van overleven, angst, verdriet en hoop. Een periode ook vol met vragen. Wat stond mij te wachten? Wat moest ik doen? Wat was goed voor haar? Allerlei vragen waar ik geen antwoord op wist.
Tegelijkertijd kwam er ook een kracht in mij vrij. Een innerlijke stem die ik niet eerder kon horen maar nu zo duidelijk aanwezig was. Ik volgde deze stem en liet mij daardoor leiden. Stilaan hoorde ik mezelf zeggen: “Wij komen hieruit. Wij zijn sterk. Ik vertrouw.” Dit vertrouwen durven toelaten, bleek de beste keuze van mijn leven!
Eindelijk thuis
Na 7 intense weken, veel onduidelijkheid en toch ook kleine stapjes vooruit, vlogen we terug naar Nederland om daar vervolgens ook nog 6 weken in het ziekenhuis te verblijven. Hier kreeg ik nog wel hulp aangeboden, hulp om deze traumatische gebeurtenis een plekje te kunnen geven. De eerste stap van verwerking was EMDR therapie wat ze vaak in ziekenhuizen aanbieden. Echt ruimte voor verwerking kwam er pas toen we eindelijk thuis waren.
Verwerking en aandacht is enorm belangrijk
Na de ziekenhuisperiode gaat het normale leven weer verder. Er is geen noodzaak meer dus mocht ik ons leven samen gaan oppakken. Ik mocht zelf dus gaan vertrouwen op mijn baby zonder monitoren maar ook op mijzelf als moeder. “Voel ik goed aan hoe het met haar gaat?” Ik voelde veel onzekerheid en angst. Er ontstonden vragen zoals: hoe verwerken wij samen ons verdriet? Hoe gaat het verder in haar ontwikkeling? Niemand die je vertelt hoe je deze intense periode kan verwerken. De dagelijkse check is er niet meer.
Ik merkte bijvoorbeeld paniek als mijn dochter een verkoudheid opliep. Direct reageerde mijn lichaam hierop en gingen er alarmbellen af. Ik heb wat gezeten bij de spoedeisende hulp. Ik was bang, onzeker en het vertrouwen in mijzelf en mijn kindje moest groeien. Bijzonder en heftig tegelijk om te ervaren hoe je systeem trauma opslaat en vanuit daar ook direct reageert. Je begrijpt als je hier niet bewust naar luistert dit in je systeem blijft.
Wat er regelmatig gebeurt
Wat ik weet en veel zie gebeuren is dat we vaak door gaan met de orde van de dag. We pakken de draad weer op en vinden dat verdriet en trauma wel weer naar de achtergrond mag verdwijnen. Vergeet niet wat deze heftige ervaring met je systeem doet en wat voor effect dit heeft op jou en je kind. Kinderen zijn een spiegel van dat wat er binnenin jou speelt. Het mooiste cadeau dat je jezelf en je kindje kan geven, is net wel te investeren in het verwerken en het terugkomen bij jezelf. Ook als dit jaren later is. We leren veel over de zwangerschap, een beetje over de bevalling, over de basisontwikkelingen van een kind. Maar we leren vaak weinig tot niets over hoe je een te vroege bevalling verwerkt.
Hoe te luisteren naar onze innerlijke stem, naar onze intuïtie en daardoor ook naar ons kind. Hoe dit een kracht is van onschatbare waarde, hoor en zie je weinig. Hoe maak je keuzes vanuit je eigen innerlijke wijsheid. Hoe deel je gevoelens? En hoe kom je uiteindelijk tot een bewustwording van jezelf? Doordat ik volledige focus had, geen afleiding en vanuit mijn tenen wilde vertrouwen op een goede afloop, kon ik mijn innerlijk stem/innerlijke kompas goed horen en volgen. Op het moment dat mijn kindje vanwege een vermoedelijke hersenbloeding weg werd gereden, zakte ik eerst in elkaar van verdriet. Ik wilde schreeuwen en kon niet meer. Maar tegelijkertijd hoorde ik heel duidelijk een stem in mij ‘ Ellen, dit lijkt erger dan het is. Het komt goed. Vertrouw!’ En hierdoor voelde ik mij rustiger worden en kon ik weer door. En zo volgde het volgen van deze stem waardoor mijn vertrouwen in haar en mijzelf groeide.
Waarom ben ik deze community gestart?
Wat ik zelf enorm miste, was erkenning en ook lotgenoten die weten hoe het is. Ik voelde mij alleen en eenzaam in mijn wereld thuis. Vriendinnen, kennissen die ‘normaal’ bevielen en een gelukkig gezin hadden. Je omgeving snapt niet hoe deze periode bepalend is voor de rest van jouw leven. Ze projecteren angsten op jou en roepen soms iets waarbij ze niet eens doorhebben hoe kwetsend dit kan zijn. Natuurlijk steunden ze mij maar echt kunnen inleven in hoe het was, konden ze niet. Ik zat met vragen waar niemand antwoord op leek te hebben. Het was alleen al fijn geweest om het te kunnen delen met iemand die al verder in het verwerkingsproces zat. Je hebt iemand nodig in die periode die me net dat extraatje geeft wat ik nodig had. Erkenning is zo belangrijk.
Tijdens de periode in het ziekenhuis in Nederland was er bijvoorbeeld een bewuste verpleegster die aanvoelde wat er nodig was. Op de momenten dat ik er echt doorheen zat en thuis rust moest nemen, stuurde zij mij stiekem een paar foto’s van Ivy dat het goed ging. Wat mij weer geruststelde. Of ze liet weten dat ze wat langer met haar aan het knuffelen was tijdens het geven van de voeding. Zij was een van de lichtpuntjes in mijn proces gedurende het ziekenhuis.
Ik heb uiteindelijk mijn verdriet en traumatische ervaring omgezet in kracht en wil hier heel graag andere vrouwen mee inspireren.
Daarom richt ik dit platform op: Voor vrouwen die ook hun heftige ervaring willen omzetten in iets positiefs. Ik vermoed dat er, net als bij mij, ook bij jou veel emoties bij deze ervaring spelen. Denk aan verdriet, angst, schuldgevoel en onmacht. Alsof jij en je lichaam hebben gefaald. Ik zou lotgenoten samen willen brengen om elkaar bijvoorbeeld het vertrouwen te kunnen geven dat je je niet schuldig hoeft te voelen, je een goede moeder bent en trots mag zijn op jezelf. Ik wens jou niet die (onbewuste) lange worsteling toe, die ik doormaakte. Of een terugval jaren later. Doordat je bijvoorbeeld vooruit wil kijken of denkt dat je omgeving van jou verwacht dat je het nu wel achter je mag laten.
Zodat je gaat ervaren dat ‘je innerlijke kompas’ altijd weet wat het beste is voor jou en je kind. En dat ernaar luisteren ervoor zorgt dat we “meer kleur” aan ons leven en dat van ons kind kunnen geven.
Door mijn eigen ervaring en ontwikkeling heb ik mijn eigen kracht ontdekt en weet ik dat ik een intuïtie heb, waar ik veel meer op mag en ben gaan vertrouwen. En ik gun jou ook deze ontdekking. Dat je gaat vertrouwen op je eigen kracht en innerlijke kompas. Je voelt vaak aan wat je wel of niet wilt, maar durft dat misschien niet te zeggen omdat jij er niet voor geleerd heb. Je denkt dat de ander de expert is vanwege de witte jas. Misschien heb je geen autoriteit of expert gevoel, terwijl jij dit wel bent!! Dat lijntje wat jij met je kind hebt, dat heeft alleen een moeder.
Wij vrouwen hebben zoveel kracht en een intuïtie waar we veel meer op mogen vertrouwen. Juist in intense levensperiodes ontwikkelt onze stem zich. Durf je deze stem ook toe te laten? Luister je er ook naar? Maak gebruik van deze ervaring!
Voel je welkom en meld je aan bij de community en/of kom langs bij mijn lezing. Laat je inspireren en geef ruimte aan jouw verhaal. Met mijn sterk ontwikkelde intuïtie, kennis en ervaring, inspireer ik je richting een dankbare en gelukkige toekomst.
Stel jezelf vragen
Tijdens het hele proces kwamen er verschillende vragen naar boven, die mij hielpen het trauma te verwerken en m’n innerlijke kompas te vinden.
- Wie ben ik als moeder en als vrouw van een vroeggeboren kindje?
- Hoe kan ik nog meer gaan vertrouwen op mijn diepe gevoel, mijn innerlijke kompas?
- Wat mag zichtbaar worden en wat betekent dit voor mij en mijn kindje.
